காஜாதீ

காதலுக்கு ஜாதி என்னும் வேலி போட்டு
தம்மை தாமே தாழ்த்திகொள்கிறது
தமிழ் சமுகம் .

கண்ணி

கண் பறிக்குதோ  மின்னால் வெட்டு
மார்பில் இரும்பு மணியனிந்து
இடையிலே மணி தெரிப்பானும் துளைபானும் புடை சூழ
கால்கள் கொதிநீரில் மாட்டிகொண்ட  செவல் போல் துடிக்க

சேற்றில் என் கை விரல்களை நட்டு
மார்பை மண்ணில் பதித்து
புலி  போல்
அண்ணார்ந்து பார்த்தேன்
புத்தன் முகத்தில் நிலவு
 மழை  நீர் துளி ரணமாய்
தலைவன் மனதில் நிழலாய்
இலக்கை இழந்த அம்பாய்
புரண்டு படுத்தேன்
நிமிர்ந்து பார்த்தேன் 
குருதி வெள்ளம் கரை புறண்டோடியது
தொடைகள் சிதரிய நிலையாய்
யான் சிக்கிய இந்த கண்ணி
என்னோடு போகட்டும் என்றெண்ணி
மினியிலுள்ள பஷனத்தை நக்கி மாண்டுபோனேன்