மௌன மொழியானாள்

விழியோடு விழி வைத்து
இமைகள் மூடி
இதழோடு இதழ் பதித்துவிட்டாள்

வேட்கம் தாங்காமலே
தள்ளி நின்று கைகளால் கண் மூடி கொண்டாள்

கண்மூடிய கைகளை விலக்கி பார்த்தேன்
முகம் மலர்ந்து நின்றாள்

கேள்வி கேளாமலே புன்னகையில் பதில் தந்தாள்
சொல்லை மொழியாமலே மௌன மொழியானாள்

ஏனோ என்னை மீண்டும்  கட்டியணைத்தாள்
வாய்பேச வாய்ப்பு தாராமலே வாய்யோடு வாய் வைத்து விட்டாள்.

சொக்கிய கண்களை திறந்து பார்த்தப்போது
திரும்பி பாராமலே ஓடி விட்டாள்.

புது பாதை

எதுவுமே வாய்க்கவில்லை என்றால்
கவலை இல்லை
அதுவும் நல்லதுதான்
நமக்கு இனி
எந்த எதுகை மோனையும் தேவையில்லை
நமக்கான தடத்தை நாமே பதித்து                  (பதிப்போம்- எதிர்காலம் )
நாம் போகும் பாதை எல்லாமே
புது பாதை தான் .

கவிதை கலை

கண்டேன் கலையை
கவிதையின் வடிவில்
கண்ட கவிதை என்னவெனில்
வார்த்தைகள் வரிசை வடிவில்
ஓவியமாய் அழகாய்
மனபாட்டை இசைக்கிறது
மனதினுள் ஊடுருவி
மாற்றங்களை நிகழ்த்துகிறது
மாயையாய்
காலத்தை கடக்கிறது
ஜீவன் கொண்டு
கவிதையாய் வாழ்கிறது

காரிய சொற்கள்

சொப்பனத்தில் தோன்றும் மாயாஜாலம்
விழிப்பில் விழிகளுக்கு புலப்படுவதில்லை
அகலும் ஆகாயங்களுக்கு நிரந்திர வடிவமில்லை
அனுசரணை கொள்ளும் அன்புக்கு
ஆழ்கடலும் ஆழமில்லை

புரியாத உணர்வுகள்

 என் உணர்வுகள் அவளுக்கு புரிகிறது
இருந்தாலும் அதை அவள் உள்வாங்கிக்கொள்வதில்லை
அவளை அது நெருங்கும்போதே
மேலோட்டமாக அதை புறம் தள்ளி விடுவாள்
அதுவே அவளுக்கு நல்லது என கருதுகிறாள்

அவள் உள்வாங்காத உணர்வுகளை
மீண்டும் நானே கவலையாக சுமக்க நெருடுகிறது
புறம்தள்ளப்பட்ட அந்த உணர்வுகள்
என் உள்ளே இருந்து என்னை கொல்லுகிறது
என்பதனை எப்பொழுது அவள்
உள்வாங்கிக்கொள்வாள்

நிழல் படைப்பாளி

என் புருவங்களை கூட தரித்துக்கொண்டாள்
என் அசைவுகள் அனைத்தையும் பிரதி எடுத்துகொண்டாள்
இப்பொழுது என்னைப்போலவே சில நிஜ சித்திரங்களை வரைகிறாள்
அதற்க்கு உயிர் தந்து என் பெயர் சூட்டி அதனுடனே வாழ்ந்து வருகிறாள்
இருந்தாலும் என்னை அவள் படைப்புகள் சமன் செய்வதில்லை
அதை அவள் உணர்ந்தும் இருக்கிறாள்

என்னை சுற்றும் பறவை

நான் எப்போதோ அந்த பறவையை
என் கூட்டிலிருந்து சுதந்திரமாக வெளியேற்றி விட்டேன்
அனால் அது இன்னும்
என்னை சுற்றியே வருகிறது
என் கட்டளைகளுக்கெல்லாம் கீழ்படிகிறது
இதில் வியப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை
அதற்க்கு உண்மையான அன்பு காட்ட
இந்த உலகில் என்னை தவிர
வேறு யாருமில்லை

வாழ்கிறேன் பார்

கடந்து வந்த வாழ்க்கையில் திரும்ப பின்னுக்கு சென்று
தவறுகளை எல்லாம் திருத்த முடியாத நிலையில்
உன்முன் மன்னிப்பு பிச்சை கேட்டு நிற்கிறேன்
பாராய் முகமாய் என்னைவிட்டு
விலகி சென்றது ஏனோ.

இனி எனக்கு கைகொடுப்பார் யாரோ
தனியே தவியாய் தவித்தேன்

ஆண்டுகள் கடந்தும்
உன்னிடம் எனக்கு
கரிசனம் கிடைக்காததால்
நான் தொற்றுபோகவில்லை
மாறாக தட்டி தவழ்ந்து
பிழைத்து விட்டேன்

இனி வாழ்வேன்
சிறப்பாக மகிழ்வாக
வாழ்ந்து காட்டுவேன்

நீ பார்த்து வியக்கும்படி

தொடர்பில் இரு

விழி மீது நின்று கொண்டு
என் வழி மறைக்கிறாய்

சற்று ஒதுங்கினால்
நான் காணாத பாதைகள் புலப்படும்

ஆனாலும் ஒருபோதும் என்னைவிட்டு
அகலாதே அன்பே
நான் உதிர்ந்தாலும்
என் காதல் உன்னைவிட்டு
தள்ளிபோவதில்லை உயிரே.

முடிந்தவரை என்னுடன்
தொடர்பில் இரு இறுதிவரை