சித்திரம் பொழிகிறாள்

சித்திரம் ஒன்று வரைகிறேன்
அவளுக்கு நிழல் முகம் தருகிறேன்

கனவில் வருகிறாள்
கவிதை மொழிகிறாள்

பேசும் பேச்சில்
இசை மழை பொழிகிறாள்

தொடுகிறாள் தோழியாய்
தேற்றுகிறாள் காதலியாய்

கண்விழிக்கும் பொழுது
கனவோடு காணாமல் போகிறாள்.

சொல்லில் அல்லா உணர்வு

முதன் முதலில்
உன் பார்வையும் என் பார்வையும் சேர்ந்த பொழுது
ஒரு உணர்வு
அது
சொல்லில் அல்லா உணர்வு

பெண்ணே
உன் பெயர் சொன்னால்  போதும்
 அது                                                            (என் நாவிற்கு இனிமை சேர்க்கும்)
என் வானத்தில் விண்மீன் தூறல் போல்
இதயத்தை வருடி செல்லும் .

நேரம்
 என்பது
உன் நினைவினால் கரைந்து ஓடும் .

உன்னை பார்த்தாலே
என் தலை மேகம் முட்டும்
உற்ச்சாகம் உயிரை தட்டும்

உன்னை காதலிக்க
காத்து காத்து
காற்றாய் திரிகிறேன் .

வலிகளின் விருட்ச்சம்

மனதின்
வலிகளை புதைத்துவிடதே
விருட்ச்சமாய் வளர்ந்து
வேர்ருன்றி நின்றுவிடும்.

(மாற்று)

மனதின்
வலிகளை புதைத்துவிடதே
வேர்ருன்றி நின்று
விருட்ச்சமாய் வளர்ந்து விடும்.

நினைவே போதும் நிஜமாகும்

கனவே மெய்
கனவே மெய்

நினைவுகளே நினைவுகளே
மெய் மெய்

நிஜம் நிஜம் என்பதே இல்லை

நினைத்தபடி நடக்காது
நிஜம் நிஜம்

நினைக்கும் மாத்திரத்தில்
நிழலாடும் நினைவுகள்
மாறாது மாறாது

நினைவே நிஜம்
கனவே நிஜம்

பெண்ணே மனசு

பெண்ணே உன் மனசு
பூவை  போல் ஒரு தினுசு

பாவை

பாவை உன் பார்வை பட்டால்
என் கல் மனதும் கரையுதடி

நீ  தலை சாய்த்து வருடும் கூந்தலில் 

விண்மீனும்  சீக்குதடி

உன் வில்லம்பு புருவத்தில்

என் நாடி துடிப்பே அடங்குதடி 

நாவி கமலம் மணக்குதடி,அதில்
என் மனம் நாதி தெரியாமல் போகுதடி

வெட்கம் மீள்கிறேன்

குறு குறு கருமேகம் மழையால்
என் தேகம் தொட்டு செல்லும்

சில்லென்று வீசும் காற்று
என் பெண்மையை சீண்டி போகும்

காளையர் பார்வையில் சிக்கிக்கொள்ளும்
என் கருங்கூந்தலும்   கருவிழி மையும்
மாதம் தீண்டும் திங்களும் பௌர்ணமியும்
என் மனதை களவு கொள்ளும்

வெட்கம் முறிக்க நெட்டி பறிக்கிறேன்
ஊமை சொல்லால் காதல் மீள்கிறேன்.

(காதலன் நினைவுகள்)
மெல்ல செல்லும் மடிந்து செல்லும் ஒடிந்து செல்லும்
அவன் மட்டும் என்னை கண்டு செல்வதே இல்லை